Psychoterapia

” Udana psychoterapia uwalnia pacjenta od patrzenia na siebie i innych z perspektywy zranionego dziecka, od obrazu świata wypaczonego przez przeżycia, z którymi pacjent nie umiał sobie poradzić. Pozwala odzyskać energię potrzebną do obrony przed światem doświadczanym jako niszczący i ograniczający rozwój. Sprzyja pełnemu doświadczaniu miłości, przyznawaniu się do własnych pragnień, marzeń, słabości, głębokiemu przeżywaniu emocji: radości, smutku, złości. Daje też szansę uczenia się nowych zachowań i poszerza ich repertuar. Udana psychoterapia to także powrót pacjenta do kierowania się swoim własnym systemem wartości i rozumienia wymagań stawianych przez otoczenie. Takiej zmiany w swoim życiu powinien dokonać każdy, kto cierpi z powodu lęków, depresji, stresu lub ma poważne kłopoty życiowe.”

prof. Lidia Grzesiuk (Psychoterapia bez tajemnic)

Psychoterapia indywidualna

Psychoterapia to cotygodniowe spotkania psychoterapeuty i klienta w okresie od kilku do kilkunastu, a niekiedy kilkudziesięciu miesięcy. Systematyczność spotkań jest konieczna, długość terapii jest ustalana indywidualnie, zależy w dużej mierze od rodzaju rozpoznanego problemu psychicznego, celów terapeutycznych i metody psychoterapeutycznej.

Proces psychoterapeutyczny umożliwia zyskanie większej samoświadomości i rozwój osobowości, doznanie ulgi w cierpieniu, wyeliminowanie lub zredukowanie negatywnych objawów, takich jak lęk, przygnębienie, natręctwa itp.

Zmianę niekorzystnych wzorców własnych zachowań i przeżywania, doświadczanie nowych sposobów rozwiązywania problemów, uczenie się nowego spojrzenia na własne doświadczenia i relacje z innymi osobami, zmianę funkcjonowania w związkach z innymi ludźmi.

Psychoterapia nie powoduje rozwiązania wszystkich problemów danej osoby. Praca terapeutyczna może dotyczyć najbardziej istotnych dla funkcjonowania klienta obszarów jego osobowości czy najbardziej dokuczliwych objawów.

Terapia rodzin i par

Są to spotkania terapeuty z rodziną lub parą, które dotyczą najczęściej trudności w porozumiewaniu się, mówieniu o potrzebach i oczekiwaniach, niekiedy dotyczą nadużyć psychicznych lub fizycznych, chorób, żałoby, długotrwałej rozłąki, problemów wychowawczych itp.
Spotkania odbywają się co 1-2 tygodnie, a w kolejnych fazach coraz rzadziej.

Farmakoterapia  ( leki psychotropowe i inne)

Psycholog (osoba, która ukończyła uniwersyteckie studia psychologiczne)
– nie wypisuje recept (nawet psycholog ze specjalizacją kliniczną, ponieważ nie jest lekarzem)

Psychiatra (osoba, która ukończyła studia medyczne o specjalizacji psychiatria)
– wypisuje recepty zgodnie z postawioną diagnozą lekarską

Psychoterapeuta (osoba, która ukończyła drugi kierunek studiów o specjalizacji psychoterapia)
– może mieć inne wykształcenie niż psychologiczne, może być np. lekarzem i wtedy ma prawo wypisywać recepty. Najczęściej jednak psychiatrzy, którzy pracują z daną osobą psychoterapeutycznie, nie pełnią jednocześnie roli psychiatry. Oddzielają te dwie role, co powoduje, że, ktoś korzystający z  psychoterapii u psychoterapeuty-psychiatry, będzie się zgłaszać na konsultację lekarską i po leki do innego lekarza psychiatry lub lekarza rodzinnego.

Czy tytułować psychoterapeutę? 

Zwracanie się do psychoterapeuty „Pani doktor/Panie doktorze” jest właściwe wtedy, gdy dany psychoterapeuta jest jednocześnie lekarzem. Jeśli nie jest lekarzem, a np. magistrem psychologii, właściwe jest zwracanie się do tej osoby  po prostu „Pan/Pani” ponieważ zwrot typu „Pani magister” nie jest powszechnie używany w Polsce wobec psychologów i tworzy niepotrzebny dystans pomiędzy rozmówcami.

Wyjaśnienie tej kwestii jest istotne z uwagi na pewność, co do oczekiwań wobec psychoterapeuty, ponieważ klient może mieć wyobrażenie, że psychoterapeuta będzie mógł wypisać receptę.